Rare jongens...

Soms als je hier woont schiet je een welbekende spreuk van asterix door 't hoofd "Rare jongens die romeinen". Nu is dat denk ik altijd zo als je gaat wonen in een ander land, het gaat niet zoals in Nederland en hopenlijk gaat dat ook niet gebeuren want anders kan je net zo goed in Nederland blijven wonen (verandering heeft ook z'n charme). Maar toch.... rare jongens die noren.

Vorige week schreef ik nog dat we de aanvraag voor een oppholdstillatelse (verblijfsvergunning) hadden ingeleverd bij de politi waarbij onze aardige overbuurman zei dat het allemaal snel geregeld zou worden. We lezen van andere nederlanders nog wel eens rare verhalen dat dit enkele maanden kan duren, dus we waren al blij met enkele weken.

Zaterdag gingen we een ritje maken naar Heggenes, de Herang Tunet, waar we in 2006 2 maand hebben doorgebracht. Terwijl we hier het pad uit reden nog even in de brievenbus gekeken en tot onze grote verbazing zagen we dat er post in zat van de politi in Hamar! Dat het 2 dagen zou gaan duren voordat we de oppholdstillatelse in de brievenbus hadden was zeker sneller dan verwacht :) Overigens heeft de beamte waarschijnlijk wel last gehad van de warmte want hij heeft in zijn enthousiasme aangegeven dat we een oppholdstillatelse voor een jaar hebben.

Terwijl we onderweg waren naar Heggenes schoot ons te binnen dat dit ook wel een voordeel heeft! We hebben nu papieren waarop staat dat we maar een jaartje blijven (tegen die tijd maar eens een verlenging aanvragen) en we hebben een huurhuis. We voldoen daarmee volgens de douane aan de criteria om een jaar lang met onze nederlandse auto te mogen doorrijden (dus geen import), scheelt weer een kostenpost (maar wel reserveren voor volgend jaar...). In de auto liggen nu dus kopietjes van onze oppholdstillatelse en van het huurcontract - voor oom agent ons aanhoudt met de vraag "waar we mee bezig zijn".

Het was een gezellig bezoekje bij Marco en Marie-José van de Herang Tunet waarbij Xander herinneringen aan het ophalen was (besjes plukken in het bos, in de mond stoppen en met een verbaasde blik zeggen "Hé! Dat ken ik!"). Het is behoorlijk veranderd sinds wij er vertrokken zijn in 2006. Er zijn 2 kamers bij gekomen (een ijslandse en een zweedse familie kamer) en een sfeervol restaurant beneden. En toch... als je buiten loopt is er niets veranderd en denk je dat de tijd heeft stil gestaan. Wel apart, het gevoel hebben alsof je een weekje weg bent geweest en je gewoon terug komt :)

Op de terugweg wilde Xander nog een berg beklimmen. Wij wilden eigenlijk over de Jotumheimvegen terug. Dit hebben we dus maar gecombineerd en aan het einde van de Jotumheimvegen viel Xander in slaap in de auto.

Zondag's zijn we eerst naar de zomer-dienst van de baptistenkerk in Lillehammer geweest en na afloop hebben Menno en Gea nog even de woning bekeken. Wel grappig, Gea had de woning gevonden in een kleine advertentie en had nog geen idee waar ze ons "mee opgezadeld" had :) Na afloop konden ze wel zien dat wij er heel tevreden mee waren. 's Avonds hebben we nog even met z'n 3-en de bbq aangestoken (kuch.... electrisch) en was het weekend weer voorbij.

Maandag ben ik vol goede moed naar Hamar gereden naar het folkeregistret (bevolkingsregister) om ons in te schrijven. Natuurlijk ging dit niet zo makkelijk en moest ik een ander formulier hebben, dit moest nog ondert.... het deed me denken aan formulier A-38...

De volgende dag stond ik er dus weer met ondertekende formulieren, originele bankpassen met daarop het D-Nummer van ons, een gewaarmerkte kopie van onze ID-kaarten, de ID kaarten zelf, de oppholdstillatelse van de politi in 2-voud en vroeg of ze nog meer nodig had. Verbaasd keek ze me aan en het was zo wel in orde... Nu nog wachten op een brief met ons persoonsnummer.

Daarna kon ik verder met een andere taak die mij behoorlijk irriteerde: het zoeken van een 2e auto. Het vervelende is dat als je achter een auto aan belt hij waarschijnlijk al gereserveerd is door iemand anders. Het is volledig normaal om online te zoeken naar auto's, 5 te bellen en te reserveren, 1 te kopen en de andere 4 niets te laten horen. Gevolg: de markt zit volledig op slot...
De dagen er na bezig geweest om mezelf op de lijst te krijgen van mensen die ook geinteresseerd waren in een auto en zijn we nog een stukje wezen rijden naar een Opel Astra te kijken. Gelukkig was het een mooie rit (de auto was namelijk niet echt interessant - nokkenas volledig versleten) en ook de terugweg was mooi. Lekker uit geweest, maar weer zonder resultaat.

Vrijdag heeft Minke een zwembadje gekocht voor Xander. Een beetje raar - we wonen toch 100m van het Mjøsa meer af? - maar Xander heeft een beetje watervrees. Nu hopen we dat dit snel afneemt na een paar dagen spelen in dit bad en dan maar het Mjøsa in. Vrijdagavond kwamen Koos & Emmy ook weer aan in Nederland dus zaterdag hebben we een lange skype-sessie gehad. Xander vond het ook heel leuk om weer met Opa & Oma te praten.

Zondag-ochtend werden we rond 10 uur gebeld door iemand met een auto dat de persoon die de auto gereserveerd had niets van zich had laten horen - dus als we nog steeds geinteresseerd waren konden we wel langs komen. Een uur laten stonden we in Gjøvik te kijken bij een auto en na een snelle controle & testrit hebben we deze gekocht. 't Is een Mitsubishi Galant 1.8 GLi uit 1995 - voor nederlandse maatstaven niet echt een jonge auto, maar in Noorse begrippen redelijk jong. Auto's gaan hier namelijk een 25 jaar mee en voor een 20 jaar oude auto in goede staat betaal je nog rustig een 1.500 euro... Iets anders dan in NL dus. Het voordeel is ook dat een auto zoals wij gekocht hebben over een jaar of 3 nog goed verkoopbaar is (mits technisch ok).

Na de koop zijn we naar de Nordseter gereden voor een zomer-kerkdienst bij iemand thuis. Veel waren weer terug van vakantie en zagen we dus voor 't eerst in lange tijd terug. Natuurlijk is een zomer-dienst niet compleet zonder een bbq, dus ondanks de stromende regen wordt toch de bbq aangestoken en er gewoon een parasol boven gezet. Iedereen in de woonkamer en de bbq op de veranda...

Overigens, schijnbaar hebben we een persoonsnummer. Zondag avond nog een ontvanger besteld van RiksTV (digitenne in Noorwegen). De analoge uitzendingen worden over een poosje gestaakt en de levertijd van de apparatuur is al een 2 weken, dus maar online een aanvraag ingediend. Het kopen van deze apparatuur moet echter geregistreerd worden op een naam en in het systeem (gekoppeld aan folkeregistret) kon ik mezelf zoeken op naam/geboortedatum en alles stond goed. Zij weten meer dan mij, zo maar even naar de brievenbus om te kijken of er wat in zit...