En het wordt...

Afgelopen zondag hadden we een bijzondere dienst in de kerk. Ik was even bang in Amerika te zijn beland, maar de preek zette me daarover heen. Het was nog al een zeer langdradig in herhaling vallend lang gebed door de mensen die "muziek" maakten. Gelukkig was ik niet de enige die niet zo van deze gevoelsdiensten houdt.

Maandag ging Thomas op weg naar Lillehammer om weer eens de "vliegende Hollander" uit te hangen. Ze hadden een probleem waar ze niet uit kwamen. Op mijn eerste verlofdag heb ik dan Xander na de barnehage gebracht. Xander vond dit niet zo erg, want we waren wat later. Ik had niet zo veel haast. Daarnaast hadden we de snelle auto mee, de mitsubishi. We vertrokken in volle vaart om daarna weer boven op de rem te gaan voor een stel herten, die van onze voortuin gebruik wilden maken. Bij aankomst bleek iedereen in de verwarmde lavo(een van de huisjes op het terrein) te zitten, om te ontbijten. En daar kwam al de eerst noorse zin uit Xanders mond: nei, jeg har spist (nee, ik heb al gegeten). Na al zijn spullen op de daarvoor bedoelde plaatsen te hebben gelegd, ben ik weer naar huis gegaan. Hier rustig aan begonnen met enkele klusjes die er nog steeds lagen. Voor ik het wist was de tijd al weer om en kon ik Xander op gaan halen. Ik had immers beloofd op tijd te komen. Ook nu zaten ze lekker binnen, zich op te warmen aan de houtkachel in de lavo. Xander heeft goed geoefend om niet te vallen van de ijsheuvel en rende voor mij uit naar benednen. Ik was wat voorzichter met de heuvel aflopen. Tijdens de terugrit genoten we van een prachtige zonsondergang, jawel tegen 15.45

Dinsdag had ik weer het rijk alleen en dat is wel even lekker. Eindelijk een beetje vakantie gevoel. Lekker aan rommelen en opruimen. Laatste verhuisdozen uitpakken enzo. Thomas was aan het werk in Hamar en Xander was naar de barnehage. 's middags op tijd het eten klaar, want Xander wilde graag naar JUBA, waar ze iets gingen maken voor de julemesse(kerstbazaar). Eerst heb ik hem even geholpen, om vervolgens toch een poging te wagen om uit het zicht te verdwijnen, zodat hij wat meer met de kinderen zou optrekken. Die poging slaagde goed en uiteindelijk gingen we laat terug naar huis. Xander wilde niet slapen op de terugweg, want hij was een grote jongen. En ging dus direct thuis naar bed.

De volgende ochtend zou hij naar de barnehage, maar wakker worden was wat lastig. Maar hij zei ik ben een grote jongen en ga niet piepen. Dat deed hij ook niet, hij was alleen erg traag. Ik ging 's middags naar Gjøvik voor mijn 4 wekelijkse echo. Daar aangekomen was het duidelijk dat het nog wel een tijdje ging duren. Er werd na 10 minuten netjes verteld dat het uitliep en ik tot 12.30 uur wel wat kon gaan drinken. Dat dus maar gedaan en netjes op tijd terug. Eindelijk na 45 minuten wachten was ik dan aan de beurt. Ditmaal was niet alleen de verloskundige die normaal de echo doet er. Er was namelijk een nieuw echo apparaat gekomen en daardoor was er nog een arts en een stagaire en een man van het bedrijf die het nieuwe apparaat wist te bedienen en uit te leggen. Dat het nieuw was gaf de tijd wel aan. Na 45 minuten was eindelijk alles gemeten en bekeken en wederom te klein bevonden. De arts vertrouwde het niet helemaal en kon ik door naar de kraamafdeling om een half uurtje aan een ctg-apparaat te liggen. Met die resultaten moest ik dan maar even terug komen. En ik zou nog een echo krijgen over 2 weken, omdat ze bang zijn dat het gewicht nog meer zou afvlakken. Op naar de kraamafdeling. Daar aangekomen, moest ik wachten tot een ctg vrij. De verpleegkundige was moeilijk te verstaan en had ook geen idee wat voor een dialect ze sprak. Niet lang daarna wist ik dat ze deens was en daardoor niet te verstaan was. Gelukkig sprak ze wat langzamer toen ze wist dat ik nog niet zo lang in noorwegen was. Na een half uurtje plat te hebben gelegen aan de ctg, was de arts en verpleegkundige tevreden met het resultaat en kon ik weer terug naar de verloskundige. Die was ook tevreden en na 2 uur verliet ik dan ook het ziekenhuis. Om daarna nog even bij mijn collega's langs te gaan. Die zaten met smart te wachten op een recept van de boterkoek. Natuurlijk vertaald in het noors.

Vrijdag was het voor Xander zijn vrije dag van de week. Na vele tekenfilmpjes verder, werden we gebeld met skype. Oma wilde even kletsen. Hierna zijn we naar Gjøvik gereden om een verlanglijste je maken voor Xanders verjaardag. Gelukkig had Xander in de winkel wel aardig voor ogen wat hij graag wilde hebben, en na een half uur hadden we een lijstje klaar. Na nog wat andere boodschappen waren we weer thuis aangekomen. Op het pad naar het huis stond nog steeds een auto die van de weg was geraakt en vast zat. Tja ijsrijden met een auto is nog niet het meest eenvoudige.

Xander is al helemaal in de kerstsfeer en wilde dan ook graag nog iets te knutselen hebben. Dus dat moest en zo voor het eten in elkar gezet worden. Het resultaat 6 julenissen.

Na een knutselochtendje, ja de eerst noorse kerstkaart is af zijn we wezen kijken bij een julemesse in moelv. Rekeninggehouden met de noorse grote voor dit soort dingen, stelde dit wel heel weinig voor. En rij met tafels met wat zelfgemaakte spullen. Wat noors eetwaar. En heel veel mogelijkheden voor het komen van lootjes. En natuurlijk een tafel waar je wat te eten en te drinken kon kopen. Na een pot zelfgemaakte appelmoes en een zak met smulringen verlieten we dan ook weer het pand. Daarna nog wat inkopen gedaan in Moelv, was het de zeer koude wind die ons weer naar binnenjaagde.

zoeken naar balans

Na een rustig weekend, omdat Xander koorts had gevat, begonnen we weer aan een werk en school week. Deze begon rustig. Op dinsdagavond was er weer JUBA en ditmaal zouden de kinderen een beetje mee krijgen van de nederlandse traditie Sint Maarten. Ze hadden al 2 weken hard gewerkt om een lampion te maken. En nu kondern ze dan eindelijk zien wat de bedoeling was. Omdat de Noren niet gewend zijn dat kinderen met een lampion langs zouden komen, stond ik op de route die ze zouden lopen met de lampion. Gelukkig voor de kinderen had ik ook nog wat lekkers mee, en na het zingen van het vertaalde sint Maarten liedje, 11 november is de dag.... konden ze dan eindelijk het fel begeerde snoepgoed in ontvangst nemen. Het werd niet erg vroeg al met al en het was dan maar goed dat Xander de volgende dag een beetje kon bijslapen net als ik. Xander wilde graag samen spelen woendag, maar er waren ook nog wat klusjes in huis te doen. Gelukkig konden beiden uitgevoerd worden. En na het eten zou ik nog op het werk een kerstkaart gaan maken, dus na een snelle maaltijd ging ik er vandoor. Volgens Xander hoefde hij die avond geen bijbel te lezen, want anders had mama het verhaal niet gehoord. Tja daar was wel goed over nagedacht.

Op het werk was het ondertussen muisstil en ik was even bang dat er niemand was. Maar iedereen was zo inspannend bezig dat ze geen tijd hadden voor het normale drukke geklets. Na enige tijd had ik de achterstand die ik had, doordat ik later was gekomen, redelijk snel ingehaald. En hier het resultaat.

Donderdag na het werk nog wat inkopen gedaan, zodat ik 's avonds nog een arretjescake en boterkoek kon maken voor mijn laatste dag. Na wat uitproberen met de oven, was uiteindlijk de tweede boterkoek geschikt als lekkernij voor op het werk. En de arretjescake stond afwachtend in de koelkast tot de volgende morgen.

Wakker worden op de laatste werkdag is raar, maar als je dan ook nog tot de ontdekking komt dat het heeft gesneeuwd geeft wel een hele andere indruk. Na 20 centimeter sneeuw van de auto's te hebben geveegd, konden we in de sneeuw naar ons werk. Ik was een paar minuten te laat, maar thomas kreeg onderweg naar het werk problemen met de auto en is dus eerst maar eens naar de garage gereden. Dit bleek uiteindelijk te liggen aan niet goed geblanceerde wielen (loodjes er af gesprongen op de hobbelwegen bij de barnehage).

Mijn dag verliep vrij rustig. Tussen de middag bij de lunsj (jaja... lunch) kon ik mijn collega's verblijden met de nederlandse lekkernij. En zij hadden voor mij nog een cadeautje, Glaswerk uit Gjøvik, zodat ik ze niet zou vergeten. Een theelichtje en een schaal voor chocolade zodat ik het thuis gezellig zou hebben op de bank tijdens het uitrusten. En ik moest zeker langs komen als ik mij verveelde.

Mijn leidinggevende kwam uiteindlijk met een grote verrassing. Ik moest haar zeker bellen als ik geen oppas had voor Xander tijdens de bevalling. Dan kwam zij wel naar het ziekenhuis om daar op Xander te passen. Dat was wel het laatste wat ik had verwacht. Nu maar niet hopen dat ik tijdens de geplande Julebord op 7 december ga bevallen, want dan krijg ik denk ik weinig hulp van mijn collega's. Dan zitten ze vol met alcohol...

Aan het eind van de dag na afscheid te hebben genomen van iedereen, ging ik Xander op halen van de barnehage, zodat Thomas de auto bij de garage kon weg halen. Het grote verschil was het weer, want in Gjøvik had het gesneeuw, maar in Hamar was het spiegelglad van de ijzel (en dus opassen dat je niet omvalt!)

In het weekend was er weinig gepland, wel moesten we van Xander ski's kopen. Helaas voor Xander was de sneeuw van gisteren volledig bevoren, dus met skieën moet hij nog even wachten. Wel konden we alle kanten op glibberen en is het wederom oppassen dat niet de zwaartekracht te veel getest wordt. Het was voor het eerst dat het bijna onmogelijk was om de weg naar boven te rijden, zelfs met spijkerbanden.

Even een paar foto's

Verschillende foto's Okt/Nov 2008

Contractueel werkloos

Tijd om weer eens wat te schrijven in ons wekelijkse dagboek. Nadat de rust weer was terug gekeerd na het bezoek, werd Xander ziek. En er viel sneeuw. De werkweek was voor mij zeer kort doordat ik een dag met Xander thuis was omdat hij ziek was en daarna was het mijn eigen wekelijkse dagje dat ik was ziek gemeld. Dus donderdag maar eens weer naar het werk gegaan. Het werken is hier ook zo vermoeiend :-) Hier had ik een ontmoeting met de leidinggevende van de laboranten uit Oslo en Gjøvik. Ze had vele verhalen over mij gehoord. Gelukkig waren deze allemaal posistief. Ook had ik 's ochtends al gehoord dat ze me naar mijn verlof, oftewel mijn werkloosheid, graag een vast contract wilde geven. Maar eerst moest ik rustig met verlof gaan en minstens een half jaar. De vrijdag was ik al weer vrij, omdat de barnehage weer eens geplande dag dicht was. En er dus geen opvang/school was voor Xander. Eigenlijk had ik in Nederland willen zijn bij de trouwerij van André en Marjan. Helaas was dit door het vliegverbod (kans op springend vruchtwater) niet mogelijk. We hopen dat jullie een fijne dag hebben gehad.

Thomas moest deze week wel fulltime werken ;-) Vooral rijden in de sneeuw en maken van foto's was een van zijn bezigheden. Daarnaast het proberen te verstaan van dialecten en het ontwikkelen van een eigen Noors dialect, genaamd nedernoors.

De vrijdagavond mocht ik de tieners in de kerk in Lillehammer weer vermaken met wat muziek. Het gaat een beetje rommelig, maar gelukkig komt er uiteindelijk toch nog een redelijk stukje muziek uit de instrumenten. Maat houden blijft lastig, maar na een uurtje oefenen kunnen we dan toch nog een liedje ten gehore brengen zonder dat iedereen zijn eigen ritme en tempo aanhoudt ;-)

Zaterdag is het tijd om Xander te voorzien van een aantal wintersbenodigdheden voor school. We gaan dan ook op stap naar Hamar, om terug te keren met winterschoenen. Dit zijn een soort van hoge laarsen met voering. Volgens Xander in de winkel helemaal niet warm, maar na een dagje dragen ging hij er toch anders over denken. Ook nog een extra dress (een gummi skipak) gekocht, omdat hij vond dat de andere te groot was.

Na het eten kon Xander eindelijk in zijn lang verwachte schuimbad duiken. Hij wilde al heel lang graag schuim in het bad, helaas heeft hij zo nu en dan een wat vergeetachtige moeder. Nadat de hele badkamer geheel schoongespoeld was met schuimgolven was het toch echt bedtijd tot spijt van Xander.

Zondag zijn we lid geworden van de baptistengemeente in Lillehammer. We zouden een stukje inleiding houden. Gelukkig hebben ze ook een vetaler van het Nederlands naar het noors in de gemeente. Ons Noors gaat vooruit, maar om een heel stuk zo even te vertalen gaat toch nog net iets te ver. We hebben dankzij de vertaling van Menno onze inleiding in het Noors kunnen doen. Nadat de gemeente onze toetreding had goedgekeurd werd het met ons gebeden. Bleek dat het gewenst was om te knielen, dit gaat mij tegenwoordig niet zo makkelijk meer af. Gelukkig kreeg ik bij het opstaan enige hulp.

Maandag mochten we ons weer nuttig maken op het werk. Thomas zat bij een klant, waar hij vrijdags iets had opgeleverd. En had voorgesteld om 's maandags daar support te leveren en problemen op te lossen. Dit werd door de noren dat ook met beide handen aangegrepen. Dat was namelijk geen gebruikelijke procedure. Noren lopen gewoon weg als iets klaar is, als het niet werkt dan bel je maar en dan kijken ze wel wanneer ze tijd hebben om langs te komen. Voor mij was het een rustig dagje. Ik mocht van mijn collega's niet meer te veel lopen en werd dus aan de papierarbeid gezet. Voor een dagje niet erg.

Dinsdag zou Xander voor het eerst alleen naar de kerk gaan voor de gezamelijke maaltijd en JUBA. Hij zouden worden opgehaald door Gea en daar had hij erg veel zin in. Hij voelde zich dan ook erg groot. Ze gingen op de JUBA lampionen maken, ik had wat met de voorbereidingen geholpen en Xander zou helpen met het zoeken van takken. Nadat alles in de auto was ingeladen vertrok Xander met Gea en Jurjen. Wij zouden ondertussen thuis eten (maar kwamen tijdens de voorbereiding hiervan er achter dat we acher Gea aan mochten rijden om het voorbereide werk mee te geven - dit lag nog naast de etenstafel....), om vervolgens in het ziekenhuis in Gjøvik een rondleiding te krijgen op de bevalling en kraamafdeling. Omdat het niet toegestaan is om kinderen mee te nemen op de rondleiding, was het zo een goede oplossing. We hebben uitleg gehad hoe de procedure is met de bevalling en na die tijd. Erg afhankelijk hoe alles verloopt zal ik toch zeker 3 dagen daar gaan doorbrengen. Ook moet alles gezellig zijn en vooral moet je je goed kunnen ontspannen. Er zijn verschillende mogelijkheden qua pijnbestrijding, waaronder accepunctuur en lachgas. En mocht je het zelf niet nodig hebben, misschien je partner wel. Na afloop van de bevalling wordt je dan overgeplaatst naar een kamer, waar je dan samen met bent met partner en baby. We zullen wel zien tegen die tijd hoe dit alles zal verlopen.

Na de rondleiding Xander opgehaald bij de kerk in Lillehammer. Hij had het erg naar zijn zin gehad en moest toch echt even zijn lampion laten zien.

Woensdag had ik weer een uitslaapdag. Thomas zat in Eidskog ongeveer 2,5 uur rijden vanaf Moelv (wat dakzij de mist zowel heen als terugweg iets meer werd). Xander was naar de barnehage. Het rare was al de hele week dat het in Hamar mistig was en in Moelv en Gjøvik mooi weer was. Xander was på tur (op pad) geweest en had het erg naar zijn zin gehad. Samen ben ik met Xander naar de bibliotheek geweest, om weer een nieuwe noorse boekjes te lenen en een cd met kinderliedjes. Tot mjin verbazing kende Xander al vele liedjes en zong ze mee. Samen met Xander 's avonds naar de ouderbijeenkomst geweest, omdat Thomas nog door de mist 2,5 uur naar huis moest rijden (wat dankzij de mist.... ach laat ook maar). Daar bleek dat ik toch wel erg gewemd was aan het Totens dialect en ik nog niet zo veel verstand heb van het Hedmarks dialect. Gelukkig hoefde ik niet veel te zeggen. Het ging vooral over het personeel, wat op sommige dagen wat ontbreekt. En over het juletrefest (kerstboomfeest. Zelfs na de vergadering heb ik nog geen idee wat ik me hierbij voor moet stellen. Behalve dat er cadeautjes komen voor de kinderen en we veel eten moeten wegwerken. Xander heeft laten zien dat hij goed kan stil zitten tot verbazing van de noren.

Donderdag was het weer eens tijd voor een bezoekje aan de verloskundige. Het gekke is dat ik nog steeds niet gewend ben, dat het altijd uitloopt. En ik dus weer veel later op mijn werk was dan ik dacht. De verloskundige was dit keer erg tevreden. Bloeddruk en urine was goed. Ik hou vocht vast, maar dat was niet meer geworden. Mijn buik groeit in eigen tempo net zo als het kind. Het enige waar ze veel moeite voor gedaan heeft, is proberen of te het hartje kon horen op een andere manier dat via de rug. Dat is haar niet gelukt, want het kindje ligt nog al raar gedraaid in mijn buik. Dat wist ik al wel, want zo nu en dan heb ik erg last van druk op mijn ribben, lever en maag.

Op het werk heb ik eindelijk mijn lang verwachte contract kunnen ondertekenen wat vanaf 1 september geldig is. Het nieuwe contract is na enkele maanden (hoe kan het ook anders!) foutief opgeleverd... een verkeerde begindatum van mijn contract. Dit mocht met de pen aangepast worden van Oslo (ja, die zagen het contract al weer terug komen) en nu is er dan toch een ondertekend contract. Tja typische noorse eigennaardigheden. Het contract zal overigens niet meer zo lang geldig zal zijn, namelijk tot volgende week vrijdag. Maar ik heb een contract!

Kvitfjell

Soms heb je een dag zonder opdrachten. In NL noemen ze dit wel eens een bank-dag, hier kom je gewoon op kantoor en je gaat wat dingen prutsen, zien of je een collega kan helpen, of er nog mail is... een rommeldag.



Vorige week donderdag was dus zo'n dag voor mij. Maar om 9 uur hadden ze dit al gehoord op het kantoor in Lillehammer (tsja... gezamelijke agenda he?) en zij hadden nog een opdrachtje: de bergen in naar Kvitfjell (ski-gebied) om daar wat hardware langs te brengen en wat kleine storingen te verhelpen.



Nu had het net vantevoren gesneeuwd (collega's vroegen al of ik wel een 4x4 had), dus eerst even naar huis de sneeuwkettingen en een foto-toestel gehaald zodat er onderweg nog wat mooie plaatjes geschoten konden worden.



Kortom - betaald een dagje foto's maken in de bergen :)

En een paar mooie panorama foto's van het Gudbrandsdal gemaakt.



Best wel een straf dat werk van mij....

Panorama foto's Kvitfjell