Afgelopen zondag hadden we een bijzondere dienst in de kerk. Ik was even bang in Amerika te zijn beland, maar de preek zette me daarover heen. Het was nog al een zeer langdradig in herhaling vallend lang gebed door de mensen die "muziek" maakten. Gelukkig was ik niet de enige die niet zo van deze gevoelsdiensten houdt.
Maandag ging Thomas op weg naar Lillehammer om weer eens de "vliegende Hollander" uit te hangen. Ze hadden een probleem waar ze niet uit kwamen. Op mijn eerste verlofdag heb ik dan Xander na de barnehage gebracht. Xander vond dit niet zo erg, want we waren wat later. Ik had niet zo veel haast. Daarnaast hadden we de snelle auto mee, de mitsubishi. We vertrokken in volle vaart om daarna weer boven op de rem te gaan voor een stel herten, die van onze voortuin gebruik wilden maken. Bij aankomst bleek iedereen in de verwarmde lavo(een van de huisjes op het terrein) te zitten, om te ontbijten. En daar kwam al de eerst noorse zin uit Xanders mond: nei, jeg har spist (nee, ik heb al gegeten). Na al zijn spullen op de daarvoor bedoelde plaatsen te hebben gelegd, ben ik weer naar huis gegaan. Hier rustig aan begonnen met enkele klusjes die er nog steeds lagen. Voor ik het wist was de tijd al weer om en kon ik Xander op gaan halen. Ik had immers beloofd op tijd te komen. Ook nu zaten ze lekker binnen, zich op te warmen aan de houtkachel in de lavo. Xander heeft goed geoefend om niet te vallen van de ijsheuvel en rende voor mij uit naar benednen. Ik was wat voorzichter met de heuvel aflopen. Tijdens de terugrit genoten we van een prachtige zonsondergang, jawel tegen 15.45
Dinsdag had ik weer het rijk alleen en dat is wel even lekker. Eindelijk een beetje vakantie gevoel. Lekker aan rommelen en opruimen. Laatste verhuisdozen uitpakken enzo. Thomas was aan het werk in Hamar en Xander was naar de barnehage. 's middags op tijd het eten klaar, want Xander wilde graag naar JUBA, waar ze iets gingen maken voor de julemesse(kerstbazaar). Eerst heb ik hem even geholpen, om vervolgens toch een poging te wagen om uit het zicht te verdwijnen, zodat hij wat meer met de kinderen zou optrekken. Die poging slaagde goed en uiteindelijk gingen we laat terug naar huis. Xander wilde niet slapen op de terugweg, want hij was een grote jongen. En ging dus direct thuis naar bed.
De volgende ochtend zou hij naar de barnehage, maar wakker worden was wat lastig. Maar hij zei ik ben een grote jongen en ga niet piepen. Dat deed hij ook niet, hij was alleen erg traag. Ik ging 's middags naar Gjøvik voor mijn 4 wekelijkse echo. Daar aangekomen was het duidelijk dat het nog wel een tijdje ging duren. Er werd na 10 minuten netjes verteld dat het uitliep en ik tot 12.30 uur wel wat kon gaan drinken. Dat dus maar gedaan en netjes op tijd terug. Eindelijk na 45 minuten wachten was ik dan aan de beurt. Ditmaal was niet alleen de verloskundige die normaal de echo doet er. Er was namelijk een nieuw echo apparaat gekomen en daardoor was er nog een arts en een stagaire en een man van het bedrijf die het nieuwe apparaat wist te bedienen en uit te leggen. Dat het nieuw was ga
f de tijd wel aan. Na 45 minuten was eindelijk alles gemeten en bekeken en wederom te klein bevonden. De arts vertrouwde het niet helemaal en kon ik door naar de kraamafdeling om een half uurtje aan een ctg-apparaat te liggen. Met die resultaten moest ik dan maar even terug komen. En ik zou nog een echo krijgen over 2 weken, omdat ze bang zijn dat het gewicht nog meer zou afvlakken. Op naar de kraamafdeling. Daar aangekomen, moest ik wachten tot een ctg vrij. De verpleegkundige was moeilijk te verstaan en had ook geen idee wat voor een dialect ze sprak. Niet lang daarna wist ik dat ze deens was en daardoor niet te verstaan was. Gelukkig sprak ze wat langzamer toen ze wist dat ik nog niet zo lang in noorwegen was. Na een half uurtje plat te hebben gelegen aan de ctg, was de arts en verpleegkundige tevreden met het resultaat en kon ik weer terug naar de verloskundige. Die was ook tevreden en na 2 uur verliet ik dan ook het ziekenhuis. Om daarna nog even bij mijn collega's langs te gaan. Die zaten met smart te wachten op een recept van de boterkoek. Natuurlijk vertaald in het noors.
Vrijdag was het voor Xander zijn vrije dag van de week. Na vele tekenfilmpjes verder, werden we gebeld met skype. Oma wilde even kletsen. Hierna zijn we naar Gjøvik gereden om een verlanglijste je maken voor Xanders verjaardag. Gelukkig had Xander in de winkel wel aardig voor ogen wat hij graag wilde hebben, en na een half uur hadden we een lijstje klaar. Na nog wat andere boodschappen waren we weer thuis aangekomen. Op het pad naar het huis stond nog steeds een auto die van de weg was geraakt en vast zat. Tja ijsrijden met een auto is nog niet het meest eenvoudige.
Maandag ging Thomas op weg naar Lillehammer om weer eens de "vliegende Hollander" uit te hangen. Ze hadden een probleem waar ze niet uit kwamen. Op mijn eerste verlofdag heb ik dan Xander na de barnehage gebracht. Xander vond dit niet zo erg, want we waren wat later. Ik had niet zo veel haast. Daarnaast hadden we de snelle auto mee, de mitsubishi. We vertrokken in volle vaart om daarna weer boven op de rem te gaan voor een stel herten, die van onze voortuin gebruik wilden maken. Bij aankomst bleek iedereen in de verwarmde lavo(een van de huisjes op het terrein) te zitten, om te ontbijten. En daar kwam al de eerst noorse zin uit Xanders mond: nei, jeg har spist (nee, ik heb al gegeten). Na al zijn spullen op de daarvoor bedoelde plaatsen te hebben gelegd, ben ik weer naar huis gegaan. Hier rustig aan begonnen met enkele klusjes die er nog steeds lagen. Voor ik het wist was de tijd al weer om en kon ik Xander op gaan halen. Ik had immers beloofd op tijd te komen. Ook nu zaten ze lekker binnen, zich op te warmen aan de houtkachel in de lavo. Xander heeft goed geoefend om niet te vallen van de ijsheuvel en rende voor mij uit naar benednen. Ik was wat voorzichter met de heuvel aflopen. Tijdens de terugrit genoten we van een prachtige zonsondergang, jawel tegen 15.45
Dinsdag had ik weer het rijk alleen en dat is wel even lekker. Eindelijk een beetje vakantie gevoel. Lekker aan rommelen en opruimen. Laatste verhuisdozen uitpakken enzo. Thomas was aan het werk in Hamar en Xander was naar de barnehage. 's middags op tijd het eten klaar, want Xander wilde graag naar JUBA, waar ze iets gingen maken voor de julemesse(kerstbazaar). Eerst heb ik hem even geholpen, om vervolgens toch een poging te wagen om uit het zicht te verdwijnen, zodat hij wat meer met de kinderen zou optrekken. Die poging slaagde goed en uiteindelijk gingen we laat terug naar huis. Xander wilde niet slapen op de terugweg, want hij was een grote jongen. En ging dus direct thuis naar bed.
De volgende ochtend zou hij naar de barnehage, maar wakker worden was wat lastig. Maar hij zei ik ben een grote jongen en ga niet piepen. Dat deed hij ook niet, hij was alleen erg traag. Ik ging 's middags naar Gjøvik voor mijn 4 wekelijkse echo. Daar aangekomen was het duidelijk dat het nog wel een tijdje ging duren. Er werd na 10 minuten netjes verteld dat het uitliep en ik tot 12.30 uur wel wat kon gaan drinken. Dat dus maar gedaan en netjes op tijd terug. Eindelijk na 45 minuten wachten was ik dan aan de beurt. Ditmaal was niet alleen de verloskundige die normaal de echo doet er. Er was namelijk een nieuw echo apparaat gekomen en daardoor was er nog een arts en een stagaire en een man van het bedrijf die het nieuwe apparaat wist te bedienen en uit te leggen. Dat het nieuw was ga
f de tijd wel aan. Na 45 minuten was eindelijk alles gemeten en bekeken en wederom te klein bevonden. De arts vertrouwde het niet helemaal en kon ik door naar de kraamafdeling om een half uurtje aan een ctg-apparaat te liggen. Met die resultaten moest ik dan maar even terug komen. En ik zou nog een echo krijgen over 2 weken, omdat ze bang zijn dat het gewicht nog meer zou afvlakken. Op naar de kraamafdeling. Daar aangekomen, moest ik wachten tot een ctg vrij. De verpleegkundige was moeilijk te verstaan en had ook geen idee wat voor een dialect ze sprak. Niet lang daarna wist ik dat ze deens was en daardoor niet te verstaan was. Gelukkig sprak ze wat langzamer toen ze wist dat ik nog niet zo lang in noorwegen was. Na een half uurtje plat te hebben gelegen aan de ctg, was de arts en verpleegkundige tevreden met het resultaat en kon ik weer terug naar de verloskundige. Die was ook tevreden en na 2 uur verliet ik dan ook het ziekenhuis. Om daarna nog even bij mijn collega's langs te gaan. Die zaten met smart te wachten op een recept van de boterkoek. Natuurlijk vertaald in het noors.Vrijdag was het voor Xander zijn vrije dag van de week. Na vele tekenfilmpjes verder, werden we gebeld met skype. Oma wilde even kletsen. Hierna zijn we naar Gjøvik gereden om een verlanglijste je maken voor Xanders verjaardag. Gelukkig had Xander in de winkel wel aardig voor ogen wat hij graag wilde hebben, en na een half uur hadden we een lijstje klaar. Na nog wat andere boodschappen waren we weer thuis aangekomen. Op het pad naar het huis stond nog steeds een auto die van de weg was geraakt en vast zat. Tja ijsrijden met een auto is nog niet het meest eenvoudige.
Xander is al helemaal in de kerstsfeer en wilde dan ook graag nog iets te knutselen hebben. Dus dat moest en zo voor het eten in elkar gezet worden. Het resultaat 6 julenissen.
Na een knutselochtendje, ja de eerst noorse kerstkaart is af zijn we wezen kijken bij een julemesse in moelv. Rekeninggehouden met de noorse grote voor dit soort dingen, stelde dit wel heel weinig voor. En rij met tafels met wat zelfgemaakte spullen. Wat noors eetwaar. En heel veel mogelijkheden voor het komen van lootjes. En natuurlijk een tafel waar je wat te eten en te drinken kon kopen. Na een pot zelfgemaakte appelmoes en een zak met smulringen verlieten we dan ook weer het pand. Daarna nog wat inkopen gedaan in Moelv, was het de zeer koude wind die ons weer naar binnenjaagde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten